Dierbare kinderen van Medjugorje, Geprezen zijn Jezus en Maria ! 1 – Op 2 oktober kreeg Mirjana Soldo haar maandelijkse verschijning in het Cenakel. Na de verschijning gaf ze ons de volgende boodschap door: “Lieve kinderen. Ik nodig jullie opnieuw uit tot geloof. Mijn moederlijk Hart verlangt dat jullie hart open zal zijn, opdat mijn Hart jullie hart zou kunnen zeggen: “geloof ” Mijn kinderen, alleen het geloof kan jullie kracht geven in de moeilijkheden van het leven. Het zal jullie ziel vernieuwen en wegen van hoop voor jullie openen. Ik ben met jullie. Ik verzamel jullie rond mij, omdat ik jullie wil helpen om je naasten te helpen het geloof te ontdekken, de enige vreugde en het geluk van het leven. Ik dank jullie.” Daarna nodigde de heilige Maagd ons opnieuw uit om te bidden voor de priesters, bijzonder nu in deze tijd. 2 - God leeft ! Toen ik nog studente was in Parijs tijdens de “Revolutie van 68” had een student in grote letters op de muren van de Sorbonne geschreven: “God is dood ! Nietzche”. De dag erna had een andere student er met even grote letters een andere zin aan toegevoegd: “Nietzche is dood ! God”. Het is niet mogelijk in Medjugorje te leven, zonder met eigen ogen te zien hoezeer God levend is. Als Iemand één dag lang pelgrims zou ondervragen aan het einde van hun bedevaart, dan zou dat genoeg stof opleveren om te kunnen danken voor veel wonderen. Onder de vele gebeurtenissen heb ik heel erg het verhaal gewaardeerd van Zuster Andrea, uit de USA. Het is een eenvoudig, maar weinig alledaags verhaal: Mijn vriendin Mabel heeft een zus die religieuze is: Andrea. Ze had haar in juni 2007 een reis naar Medjugorje aangeboden. Daar vertelde Zr. Andrea me dat ze er van hield om God te dienen via liturgische muziek. Ze heeft bijzondere artistieke en pedagogische gaven. Als ze is teruggekeerd van haar bedevaart ontmoet ze Mabel, die uitroept: “Andrea, wat is er bij jou veranderd, er is iets ongewoons aan jou”. Andrea kijkt haar verbaasd aan. Dan denkt Mabel de verandering te hebben gevonden en vraagt: “Waar is je bril ?” “Die draag ik niet meer, ik heb hem niet meer nodig.” De laatste dag van haar bedevaart was Zr. Andrea in de kerk gaan zitten op een uur dat het er niet druk is, om er in alle eenvoud te kunnen bidden. Ze had haar bril afgedaan en naast haar op de bank gelegd. Ze droeg een bril vanaf haar veertiende omdat ze een aanzienlijke oogafwijking had, een astigmatisme, waardoor ze bijziend was. Sinds enkele jaren ging haar gezichtsvermogen steeds meer achteruit en ze moest drievoudige glazen nemen, wat ze heel erg vervelend vond. Daardoor moest ze voortdurend haar hoofd bewegen om tegelijkertijd een partituur te kunnen lezen en de muziek te kunnen dirigeren. De problemen met haar ogen waren voor haar echt een handicap en een bron van vermoeienis. Die dag richtte ze zich eenvoudig als een kind tot de heilige Maagd en zei haar dat het echt goed zou zijn als ze niet meer zo een bril zou hoeven te dragen. Zr. Andrea had het niet zozeer gevraagd door middel van een vraaggebed, maar het was eerder een gedachte die ze met haar Hemelse Moeder deelde, zonder meer, zoals twee vriendinnen dat doen. Ze merkte niet onmiddellijk de verandering, maar pas ‘s avonds viel het haar op dat ze de rest van de dag had doorgebracht zonder bril en dat ze toch heel goed kon zien zowel van verre als van dichtbij. Vanaf dat moment kon Zr. Andrea haar partituren zonder moeite goed lezen, zelfs als ze heel klein gedrukt waren, en ook tegelijkertijd zonder problemen het koor leiden. Toen, na haar terugkeer uit Medjugorje, haar oogarts haar onderzocht, zei hij dat ze haar bril nog nodig had, want het astigmatisme was er nog steeds. Het is echter een feit dat Zr. Andrea nu al meer dan een jaar echt goed kan zien, met astigmatisme of zonder. Ze beëindigt haar mooie getuigenis op de volgende wijze: “Ik weet niet of het om een wonder of om een gunst gaat. Al wat ik weet is dat mijn leven er heel wat gemakkelijker op is geworden nu ik geen bril meer hoef te dragen. Het is werkelijk een mooi geschenk dat ik via de heilige Maagd heb mogen ontvangen.” 3 - Het is een priester ! Weinig mensen kennen de wonderbare kleine Van uit Vietnam, die als martelaar stierf in 1959 in een communistische gevangenis. Hij was volledig gevormd in het mystieke leven, eerst door de heilige Thérèse van Lisieux (van 14 tot 17 jaar), daarna door Jezus en Maria zelf (van 17 jaar af). Zijn proces tot zaligverklaring is in Rome begonnen. Vooraleer verder te gaan met deze paragraaf wil ik hier een van de prachtige dialogen aanhalen, die Van op de leeftijd van 17 had met de Heer Jezus: Van: Kleine Jezus, zeg me eens waarom je zoveel van de priesters houdt. Telkens wanneer je over hen spreekt, zie ik dat je hen het grootste respect betoont. Jezus: Het is omdat de priesters werkelijk een andere ‘ikzelf’ zijn. Hun waardigheid gaat die van mijn Moeder te boven. De waardigheid van onze Moeder Maria is niet gelijkwaardig aan die van de priesters. Nochtans is mijn Moeder machtiger, omdat ze mijn moeder is. De priesters zijn, omdat ze een andere ‘ikzelf’ zijn, ook kinderen van Maria. In de hemel zal de ziel van een priester het voorwerp zijn van de verering van alle heiligen, onze Moeder Maria inbegrepen. (19.04.1946, Gesprekken 478) Voor wat betreft Pater Tomislav Vlasic kunnen we vaststellen dat de schandaalmedia, die probeerde om Medjugorje om zeep te helpen via de schorsing van een Franciscaan door Rome, een beetje gekalmeerd is. Inderdaad, het lot van Pater Vlasic in verband brengen met Medjugorje is een grote historische vergissing, waardoor heel wat krediet verloren is gegaan. Het interview met de provinciale overste in Mostar, Fra Ivan Sesar, heeft opheldering gegeven over enkele essentiële punten van dit debat. Het is goed daar naar te verwijzen. (In het Nederlands te vinden op onze website www.wvl-medjugorje.be onder “Varia”) Uiteraard hebben de rechtschapen harten, die de waarheid zoeken, gemerkt dat er sinds 1987 geen enkel canoniek verband meer bestaat tussen Pater Vlasic en de parochie van Medjugorje. Op dat moment begon de leer van Pater Vlasic weg te glijden. Het lijkt of in de gemeenschap die hij toen stichtte met Agnes H. (uit Duitsland) en waarvan de zetel in de Abruzzen in Italië is gelegen, de pater toen beetje bij beetje verblind is geraakt in zijn onderscheiding. Want het was niet meer de herder die het schaap leidde, maar het schaap de herder. De inwendige inspraken die Agnes beweerde te krijgen werden voor hem een steen des aanstoots en, daar hij dit werk, ondanks het aandringen van zijn medebroeders, niet wilde opgeven, werd hij langzamerhand meegesleurd in de tragedie, die we nu meemaken. Het is belangrijk hier twee punten te verduidelijken die ons kunnen helpen om het beter te begrijpen: Als een authentiek mystiek fenomeen zich voordoet in de Kerk, is het klassiek dat de Boze onmiddellijk verwarring tracht te stichten om het te vernietigen. Zo floreren er een groot aantal valse mystici, zoals het het geval was in Lourdes, in Fatima en elders. Deze gevallen zijn beroemd. Medjugorje ontsnapt niet aan deze regel en dit is in zekere zin bemoedigend. Anderzijds, als een gelovige inwendige inspraken ontvangt of andere fenomenen van dezelfde aard zich voordoen, dan is het van kapitaal belang dat dit fenomeen onderscheiden wordt door een bekwaam gezagsdrager van de Kerk. Iemand kan immers in geen enkel geval tegelijkertijd diegene zijn die ontvangt en die onderscheidt. Nog minder kan hij diegene zijn die opdraagt te doen wat hij ontvangt. Een derde moet dat voor hem doen en deze moet een gezonde afstand bewaren om niet het gevaar te lopen zich door de vijand te laten misleiden. Het is niet de boom die over de kwaliteit van zijn vruchten oordeelt, maar de tuinman van de boom. Hier speelt de gehoorzaamheid een doorslaggevende rol, alsook de nederigheid. Satan kan nooit iemand overwinnen die de Kerk gehoorzaamt. De wijsheid van de Kerk en van de Mystici hebben dat altijd onderwezen. In het geval dat ons nu bezig houdt, was degene die de innerlijke inspraken kreeg tegelijkertijd de herder geworden, de leider, en haar woorden hadden meer gezag dan de raadgevingen om voorzichtig te zijn, die toen door de Franciscaanse oversten gegeven werden. Dat is de eerste fout, die tegenwoordig zo vaak gemaakt wordt. In gebedsgroepen, bijvoorbeeld, worden bepaalde boodschappen langs de persoon die ze krijgt, op tirannieke wijze opgelegd als een niet te omzeilen openbaring voor de leden van de groep. En zonder het veiligheidsvangnet van de Kerk (die men te vlug als minder geïnspireerd oordeelt dan zichzelf) moet men ook niet verwonderd zijn dat er allerhande ontsporingen volgen, onder andere op het gebied van de zeden. En men laat God dingen zeggen, die objectief tegenstrijdig zijn met het Evangelie. Wat Medjugorje aangaat, dat verre van veroordeeld is, lijkt het er integendeel op dat haar lot goed bezegeld wordt langs de kant van Rome. Op 16 september jl., leidde, op hetzelfde moment dat de bovenvermelde mediahetze volop bezig was, de ziener Ivan Dragicevic een gebedswake voor duizenden gelovigen in de grote St. Stefanus-kathedraal te Wenen. Om 18 uur 40 kreeg hij een verschijning zoals elke dag. Dat feit spreekt voor zich. Bovendien is het zeer waarschijnlijk dat Rome binnenkort werk gaat maken van de beroemde internationale commissie, die een nieuwe levensformule moet uitwerken voor het heiligdom Medjugorje. Onlangs zei de provinciaal, Pater Ivan Sesar nog: “Wij zijn klaar om een nieuwe commissie voor Medjugorje te ontvangen.” 4 – Laten we de daad bij het woord voegen. Het staat een ieder vrij al dan niet te geloven dat Maria in Medjugorje verschijnt. Ook de zieners tonen op dat gebied een grote onthechting. “Ik zeg u dat ik zie, en u bent vrij dat aan te nemen of niet”, antwoorden ze glimlachend aan hen die zeggen dat ze niet in de verschijningen geloven. Als echter een priester van Jezus getroffen wordt in zijn priesterlijk ambt tengevolge een tekortkoming, dan mag niemand zich als niet betrokken beschouwen, nog minder zich in deze tragedie verheugen. Een priester is in eeuwigheid priester, en zijn verwijdering uit het ambt is een diepe pijn voor Christus en voor heel zijn lichaam, waarvan wij de ledematen zijn. Daarom zo ik, in plaats van verder op deze moeilijke situatie in te gaan, een concrete en doeltreffende daad op geestelijk vlak willen voorstellen. Omdat we op 24 november de achtjarige geboorte herdenken van Pater Slavko in de hemel, zouden we op 24 oktober een dertigdaagse van gebed kunnen beginnen voor Pater Slavko ter intentie van P. Vlasic en voor hen die hem volgen. We zouden ons daarbij ook kunnen richten tot onze Franciscaanse heiligen, natuurlijk St. Franciscus, de heilige Antonius van Padua, Pater Pio, de 30 martelaren van Siroki-Brijeg, enz … Zo zullen we actief meehelpen aan de genezing die de Heer steeds aan zijn kerk wil geven en aan haar voorkeursleden, die de priesters zijn en aan zijn zoon Tomislav Vlasic, onze broeder. Een dertigdaagse van wat ? Ieder kan dat zelf kiezen, maar we zouden ons kunnen verenigen in een gemeenschappelijke beslissing: Elke dag een spontaan gebed bidden vanuit het hart tot deze Franciscaanse heiligen, en de heilige Maagd minstens één tientje van ons rozenhoedje aanbieden. Op het gebied van het brengen van een offer: Laten we minstens één mis opdragen en zo minstens één priester helpen, die arm is of in moeilijkheden. Onze Lieve.Vrouw heeft langs Mirjana voor ieder van ons gezegd: “De priesters hebben geen behoefte aan jullie oordeel, maar aan jullie gebed, liefde en hulp” De priesters zijn ook mensen en het is tegenwoordig moeilijk voor een priester om trouw te blijven. “Mogen jullie herders in je hart zijn en in je gebed”. O, U Moeder van de Hogepriester en van alle priesters, spreek met ons ten beste voor de heiligheid van de priesters en geef ons veel heilige priesters ! Zr. Emmanuel Vertaald uit het Frans © Enfants de Medjugorje oktober 2008 |